VAKANTIEGEVOEL? (gastcolumn van Marian)
- Gegevens
- Categorie: Columns
- Geschreven door Marian van Kampen
‘Lekker uitgerust?’ vroeg ik mijn vriendin. Ze was net terug van een weekje aan zee.
Het bleef even stil.
´Om eerlijk te zijn ben ik het al bijna weer vergeten´ klonk het verontschuldigend.
‘We zijn een dag eerder terug gekomen in verband met een begrafenis van een tante. Ja en wat doe je dan als je thuis bent? Je draait een was, we moesten onze belastingaangifte nog invullen en nu zit mijn eerste werkdag er al weer op. Het ligt al weer zó ver achter me.
Ze was donderdagavond thuis gekomen en het was nu maandag.
’Maar, we hebben een heerlijke week gehad hoor’.
De volgende dag vertrok ik naar Vlieland. Impulsief geboekt omdat ik er even uit moest.
Ik houd van de Waddeneilanden. Zo dichtbij en toch het gevoel er helemaal uit te zijn. De Dorpsstraat met zijn karakteristieke geveltjes geven het gevoel dat de tijd stil staat. Wandelen langs een verlaten strand. Als ik ergens mijn hoofd leeg kan maken is het bij de zee.
Een blauwe lucht, de zee met witte schuimkoppen en een verloren zeemeeuw. Dit beeld wilde ik vasthouden! Ik maakte een foto met mijn mobiel en stelde hem in als achtergrond.
Als ik weerthuis ben, neem ik me voor dit gevoel vast te houden. Me niet meer laten leiden door de waan van de dag. De volgende ochtend, nog naluierend in mijn badjas met een kopje koffie, open ik de post.
Een brief van het NRC. Een factuur voor mijn abonnement op de digitale krant. Binnenkort wordt er € 95 van uw rekening afgeschreven. Hè? Ik heb helemaal geen digitaal abonnement besteld! Wel een tijdelijk abonnement van 9 weken voor € 3,50 per week. Dit is ook de laatste maal dat ik telefonisch toestemming geef voor een eenmalige machtiging. Ik grijp mijn telefoon om ze eens even de waarheid te zeggen. Maar de klantenservice is pas weer na het weekend te bereiken. Relax Marian, denk ik. Maandag bel ik en dan komt het goed.
Na een lekkere douche check ik mijn mail. Ik verwacht een reactie van mijn advocaat die een zaak van mij behandelt. Niets. Hoe lang is het geleden dat ik hem heb gebeld? Vier weken. En hoeveel beloftes heeft hij mij inmiddels gedaan en niet waargemaakt? Drie. Ik bel en krijg belofte nummer 4.
De telefoon gaat. Mijn zus. Haar man krijgt de volgende dag de eerste chemokuur en of ik aan ze wil denken. Ja natuurlijk.
Onmiddellijk daarna gaat de telefoon weer. Een vriendin. Haar kleinzoon van 2 is opgenomen in het ziekenhuis omdat het hemoglobinegehalte in zijn bloed te laag bleek. Hij krijgt morgen een bloedtransfusie.
Vlieland? Is het echt twee dagen geleden dat ik op het strand liep? Het voelt als twee weken. Ik begrijp nu wat mijn vriendin bedoelde. Gelukkig heb ik de foto nog op mijn mobiel.
Marian van Kampen, 22 maart 2011
Reageren op deze column? Mail dan naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.