TELEFOONTJE (gastcolumn van Marian)

Gegevens: Categorie: Columns; Geschreven door Marian van Kampen

Het is vrijdagavond en ik kom laat maar voldaan thuis na een drukke werkweek. Zo, heerlijk weekend! Eerst maar naar de bibliotheek want ik snak naar een goed boek. Als ik terug kom met een nieuwe voorraad, gaat de telefoon. Ik verwacht een telefoontje van een goede vriendin, maar het blijkt kennis X te zijn. Gatver! Daar zit ik nu niet op te wachten. Het zijn meestal kommer- en kwelverhalen met als hoofdthema de meest akelige ziekten. Je kunt het zo gek niet bedenken of X heeft iemand in haar kennissenkring die eraan lijdt.

Dit keer heeft ze een positief bericht en het gesprek verloopt redelijk totdat een gemeenschappelijke vriendin ter sprake komt van wie ik weet dat haar man ernstig ziek is en ik al een tijdje niets gehoord heb. Ik vraag hoe het gaat. Had ik niet moeten doen want nu komen we op haar favoriete gespreksonderwerp. Er volgt een uitgebreid verslag van het ziekteverloop, de onderzoeken, uitslagen en wat de patiënt allemaal niet meer kan. Het is een niet te stuiten woordenstroom waar ik nauwelijks doorheen kom.

Intussen word ik overspoeld door gevoelens die ik niet meer helemaal onder controle heb. Ik heb te doen met de vriendin en haar man maar moet terugdenken aan de periode dat ik in een soortgelijke situatie zat. Waarom laat ik me dit gebeuren?
Na de zoveelste tirade over de vermoeidheid van de patiënt - hoe herkenbaar voor mij - merk ik fijntjes op: 'Ik weet er alles van, ik heb het zelf ook meegemaakt'.
'Ja, maar niet door kànker,' corrigeert X.

Nee, niet door kanker maar alles is herkenbaar en dat weet zij niet omdat ik destijds geen behoefte had de details aan de grote klok te hangen. En zeker niet bij haar.
Het laatste wat ik wil is een competitiestrijd wie het meest aangrijpende ziekteproces heeft meegemaakt. Ik kan me leukere onderwerpen voorstellen. Ik doe een poging het gesprek af te ronden maar X ratelt verder.

'En gaat met jou ook alles goed?'
Het gaat nu helemaal niet meer goed, ik ben boos en geïrriteerd maar kan er nog vrolijk 'Ja hoor, prima!' uit krijgen.
Maar ze laat zich niet met een kluitje in het riet sturen. 'Valt zeker niet mee voor jou hè? Alleen thuis komen, alleen eten tja… dan denk je er wel aan.'
Toevallig dacht ik daar helemaal niet aan, maar nu wel.
Ik beëindig het gesprek met de optimistische boodschap 'wie weet wat voor leuke tijden er aan gaan komen' hoewel ik op dit moment niet zou weten welke.

Na het gesprek zit ik wat uitgeblust op de bank en bedenk hoe ik voortaan met deze telefoontjes om wil gaan. Ik begin met de aanschaf van een telefoon met nummermelder.

Marian van Kampen, 27 juli 2010

Reageren op de gastcolumn? Mail dan naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.