KLUSSEN (gastcolumn van Marian)

Gegevens: Categorie: Columns; Geschreven door Marian van Kampen

Ik ben geen klusser.
Opgegroeid in een gezin met alleen meisjes en een vader die geen doe-het-zelver was, stond deze wereld heel ver van mij af. Het arsenaal aan gereedschap bestond bij ons uit een schroevendraaier, hamer en nijptang. Als er iets moest gebeuren in huis, belden mijn ouders een schilder of behanger en klaar was Kees! Ik wist niet anders dan dat er overal een 'mannetje' voor bestaat.

Toen ik mijn man leerde kennen, kwam er een ommezwaai van 180 graden. Hij was van alle markten thuis. Behangen, verven, een commode maken voor de babykamer, alles kon hij zelf. Een uitgeleefde woonkamer toverde hij om in een kamer die zo uit de VT-wonen gids leek te komen. Er ging een wereld voor me open. Ik bezocht bouwmarkten, zag gereedschap waarvan ik vroeger niet wist wat het was maar ik hoefde nog steeds niets te doen. Mijn rol was niet meer dan aangeven hoe ik het wilde hebben en hij voerde het uit.

Nu ik alleen ben, is er weer een nieuwe fase aangebroken.
Mijn huis schreeuwde vorig jaar om een opknapbeurt en ik stond voor een dilemma. Een vakman bellen met het daaraan behorend prijskaartje of familie en vrienden vragen? Eén van mijn beste vriendinnen kwam met de oplossing. Zij was ervaringsdeskundig en zou samen met mij verven waarbij ze mij meteen de fijne kneepjes van het vak leerde zodat ik het voortaan zelf zou kunnen. Ik vond het een geweldig plan.

We begonnen bescheiden met de hal. Geduldig legde ze me alles uit over kwaliteit van kwasten, rollers en hoe je met het verven het beste resultaat krijgt. Ik werd helemaal enthousiast toen ik het verkleurde behang onder mijn bewegende roller zag veranderen in een lichte egale wand. Aan het eind van de dag had de hal een volledige metamorfose ondergaan.

Na de hal durfde ik zelf het berghokje te sauzen omdat je hier toch weinig aan kunt bederven. Het resultaat was geweldig. Eigenlijk vond ik dat de verkleurde vloerbedekking er ook uit moest. Ik sneed met mijn stanleymes er zelfs nog een nieuw stuk vloerbedekking in.'s Avonds kon ik het niet laten steeds even om de hoek van de deur te kijken. Zo mooi! En dat had ik zelf gedaan. Na het berghokje volgden de logeerkamer en de slaapkamer die ik samen met mijn zoon en vriendin deed .

De zwaarste klus heb ik tot januari uitgesteld: de woonkamer. Het plafond is na 11 jaar roken geel verkleurd en de wanden moeten gesausd. Een collega van me kent iemand die wel een extra klusje kan gebruiken. Als het plafond klaar is blijkt het niet egaal te zijn. Je kunt zien waar hij is opgehouden. Voor een perfect resultaat zou je het nog een 2^de keer moeten doen. Ik denk 'ach misschien valt het mee'. Toch storen mij de iets donkerder strepen.
Waarom doe ik het zèlf eigenlijk niet nog een keer? Ik heb het mijn vriendin ook zien doen. Zo moeilijk kan dat niet zijn, toch?

Zaterdag sta ik vroeg op, haal weer een pot witte verf en gooi vol goede moed het afdekplastic over de meubels. Heerlijk, ik heb alle tijd en het wordt mooi. Voldaan kijk ik omhoog tot ik 's avonds de lamp aan doe. Allemaal strepen!
Het huilen staat me nader dan het lachen. Eerst maar een kop koffie.
Dan gooi ik resoluut het afdekplastic weer over de meubels, giet verf in de bak en werk zo goed als het kan de plekken bij. Om middernacht ben ik klaar. De strepen zijn zo goed als weg.

Als ik de volgende ochtend iets uit het aanrechtkastje wil halen, kan ik een pijnkreet niet onderdrukken. Mijn rechterarm kan ik nauwelijks omhoog krijgen.
Het huis is klaar en ik kan (een beetje) klussen, maar een plafond witten? Dat laat ik voortaan aan experts over.

Marian van Kampen, 6 februari 2010

Reageren op de gastcolumn? Mail dan naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.